Na tradición están os fíos do coñecemento presente, así que teño que viaxar ate Zeami e a súa regra das tres décimas partes da acción do actor deben desenvolverse no espazo e sete décimas partes no tempo. Pero esta regra da acción é moito máis profunda do que pode semellar a primeira vista. Imaxinemos de repente que un actor colle unha copa na escena. Segundo a idea de Zeami, e por extensión de todo o teatro Nôh, a enerxía inversa que ten que facer o actor para coller a copa e sete veces maior que a que ten que facer para collela, mais o importante radica na idea da loita entre a acción e a acción contraria, é dicir, entre o desexo e a oposición do desexo. Nesa espazo invisible, tanto en termos de acción coma de tempo, radica a invisibilidade do espectáculo. Como dramaturgo da acción que é o director, non necesariamente ten que definir a acción senón a acción contraria a vencer para que a enerxía teña sempre un fío invisible que vai tecendo as vestiduras que é a posta en escena. Resulta máis proveitoso facerlle ver ao actor non o que quere facer senón o que realmente evita, e nesa oposición traballar co concepto de acción.
