Cada secuencia ten un tempo específico, un tempo semellante a un metrónomo invisible cheo de pulsacións indeterminadas e indefinidas. Unha nota segue a outra nota contenendo en ´si mesma a proporción, o contido e a potencialidade. A agulla de marcar é o intuitivo, esa conexión latente.
Interpretar non é apoderarse ou incorporar, é despoxarse, valeirarse, facer que resoe nun o eco desas notas.
O entrenamento do actor consiste en valorar ese gran tronco material para ir atopando ese espazo de resonancia, semellante ao que fai o lutier cos seus instrumentos. Novamente o paradoxo: como valeirarse a un mesmo sendo mestre o alumno? Nese valeirar atopamos a individualidade alonxada dun concepto tan clautrofóbico como é a orixinalidade.
Despoxarse para revelar. Confiar en saber interpretar a música, esa música presente nas palabras, acción, silencios… Develar o invisible, non o contido senon aquilo que está por debaixo das mesmas, eses fíoso invisibles do actor coa colaboración da enerxía do observador e todos os outros elementos develan esa música interna.
Cal é o papel do director?
- Obriga a descubrir o invisible
- Afina o sentido do equipo
- Plantexa as regras de xogo
- Facer darse conta de cada ritmo ao actor
- Darlle sentido final
- Saber esperar. Provocar.
- Respetar
Toda tarefa do director consiste en crear as mellores condicións para xenerar o encontró (sincronía)
