Falar da beleza actualmente é como entrar nun dique seco. Existe mais non é plenamente. A beleza non é a fermosura, nin sequera as partes simétricas e acordes. A beleza é unha sorte de provocación dos sentidos adormecidos. A beleza do sentir e do pracer de ver. A beleza por riba das ideas. A beleza como condutora das metáforas. O belo non é útil posiblemente máis de certo é necesaria. A escena é un lugar de beleza, un espectáculo feo non é máis que unha sorte de desconexións arbitrarias que réxense pola fácil asociación de ideas, xustificacións ou de personalidades. A beleza é a harmonía do sublime, o tempo do exacto mais non necesariamente belo. Tan só beleza. Iso que clava ao espectador no seu interior que o fai tremer, sentir, expandirse máis aló do que agocha. A beleza é reveladora en canto que é unha bomba que actúa sobre os centros durmidos. Buscar o xesto pleno, o silencio exacto, o desorde caótico revelador, unha mirada sublime, o silencio sonoro do espectador. Atreverse a atravesar o tecido do construído e revelar o que oculta o espello do drama. Tan só o silencio.
Somos a sorte do instante que sucede, un instante que separa o que agochamos, o que revelamos e o que vemos. No medio a beleza como catalizadora do encontro. A beleza do bufo, a beleza do transgresor… a mirada que actúa sobre o obxecto observado e o anima máis aló. A mirada que axuda a saltar, a atravesar a senda do invisible para revelar o agochado, o que sempre estivo alí. Non as ideas, non o fermoso, non o coñecido. A beleza de ser, de atoparse conxuntamente. A beleza da viaxe compartida. A beleza responsable do que observa e axuda a atravesar o imaxinario, que inspira aos executantes a ir máis aló do que vexo eu normalmente para que me traian o doce froito da beleza, aquilo que é revelado.
