Que é un punto de vista? É realmente aquela visión única e irrepetible que ten cada un de nós sobre algo, sexa situación, pensamento ou suceso. Pero existe o punto de vista na comunicación en vivo, ante outro que observa e tamén ten opinión? Si, pero é un punto de vista cara ao que observa, que o fai participar, que lle da un instante de pensamento e comprensión máis aló da comunicación realista. Un personaxe ou unha persoa que está ante outro que observa ten que incluílo na comunicación, e dependendo do código que emprega o seu punto de vista é máis ou menos mantido no tempo e no espazo. É o triángulo da comunicación do que falaba Meyerhold. Se queres que o espectador viaxe, tes que introducilo na viaxe, telo presente e deixarlle xogar no momento preciso. O público presencial ten que sentirse presente no propio instante do acontecer escénico. Non entender isto supón que todo o que fagamos sexa un acto onanista no noso traballo. O punto de vista non é a tradución de tan só mirar ao público cando desexamos facelo, é a mirada con sentido dramatúrxico, reveladora, construtora da mirada do outro, espazo de tempo/espazo que lle permite ao que observa ter un instante de comprensión e pracer. Esa suspensión do ritmo natural da escena supón poñer unha puntuación moito máis concreta, pertencente a esa palabra que tanto odian os modernos: as convencións.
Non hai moitas regras. Mais esta é unha delas. O actor non está só. O actor sen o que o mira non existe. Curiosa profesión esta na que existimos cando nos miran.
Outra regra que poderíamos entresacar da presenza do outro é a regra do esencial. Que é o que sobre na comunicación do que queremos contar? Que é o que necesitamos para que se entenda? Qué é o que ilustra e qué o que comunica? Nesta regra básico temos novamente como factor común ao outro, ao que observa, ao pegamento que lle da sentido para a existencia no palco. Facer moito é non facer nada, xa que moito abruma ao que observa.
Mais que outra regra poderíamos falar doutro elemento: o tempo xusto da acción. Isto non se pode ensinar, non é teórico. Ë ritmo, é o tempo preciso, non é mensurable en termos de tempo concreto (un segundo, dous segundos, cinco, sete…) é un tempo que nace do propio instante, desenvólvese no tempo que necesite e morre transformándose no seguinte instante. O teatro, a diferenza da música, non é medida, é tempo. Como axustar, polo tanto, ese tempo? Como podemos asilo, facelo presente. O primeiro que temos que ter en conta é estiralo ao máximo. Debemos saber o tempo exacto que permite manter unha acción no tempo. Pasala de rosca é necesario para saber como axustala posteriormente. Cando vas ao límite do tempo coa acción, comezaremos a ser conscientes do que podemos aguantar, loitando co pensamento paralizador: o medo a aburrir.
